Dialogos en Letavia

Y la lluna le pregunto;

¿Por qué lloras moza melguera?

Porque llevote dientru de mi y les mios llárimes reflexen nos mios güeyos la to guapura que quiero enseñate.

Un cambíu interior

Dempués de vivir media vida, de sintir que'l tiempu cuerre pente l'arume del orbayu nun llugar onde'l borrín ye la semiente d'un nuevu día, de vivir milenta situaciones onde les apariencies gobiernen la plenitú de les nueses aiciones, llega un día onde te das cuenta que lo que foi o lo que ye, nun ye lo mesmo que lu que soi, tan solo ye un espeyu de lu que quisieron que fora cola permisividá d'un alma encadarmada al devenir de los tiempos modernos.

Cualesquier día espertaremos d'un suañu prefabricáu pol sistema y nos daremos cuenta que la hestoría ta escrita polos vencedores, pero la nuesa escribese col nueso coral, tan imperfecta, pequeña,... pero enllena de valores (los que deprendimos pol camín),d'autenticidá, la nuesa esencia, los nuesos erros y sobro too, única.

Porque lo que somos ye frutu de lo que facemos y si tamos hoi equí ye poles decisiones que tomamos nel pasáu, hasta qu'n día nos damos cuenta que lo desconociu ta dientru de nós y conocenos a nós mesmos ye un actu de deslealtá al sistema. Poro, sintimos mieos de nun ser aceptaos pola sociedá que nos moldeo un llugar pente la multitú, la ignominia ye'l castigu pola ofensa al Dios censor.

El cambíu  ta ehí, dientru de cada persona y nun ye más qu'escuchar el nueso corazón y siguir el camín haza la felicidá, failo tuyu.