Esnalar como corios.

Una tarde soleyera taba sentáu nun bancu del parque Ferrera frente al estanque de los coríos, cisnes y perques, cuando me decate que dos corios n'actitú ofensiva taben engarrandose, momentu que non duru enforma, pa dempués dixebrase en direcciones opuestes y esnalar pa soltar esa enerxía qu'inda-yos quedaba de la engarradiella anterior. Pasáu un tiempu vuelven cruciase, mirandose como si nun asocediera nada.

Quede perplexu pensando que si los coríos tuvieren una mente humana, un ego o pensamientu artificial, este sería'l desenllaz dempués de la engarradiella;

" Esi de que va, ye increible qu'inda tenga'l valor de pasar a unos centimetros del mio. Créese qu'esti estanque ye so, nun respeta'l mio espaciu priváu, esi coríu nun tien el mio enfotu, amás seguro que lo fixo pa buscar espolín, voi pensar dalguna cosa por que se alcuerde bien de la mio"

Y asina seguira la mente cola pesada carga díes, meses, años... Esa enerxía emocional que se xenera en pensamientos ye ego. Perdimos l'aldu de la vida y d'el nuesu "yo" real, cambiandolo por un "yo y la mio hestoria" que nos anula como Ser.

Quiciabes sía al momentu de "esnalar" o dichu más humananmente "llibranos de la pesada carga de les nueses hestories" y volver al únicu llugar de poder, el momentu presente.